کنار   آب  و  پای  بید  و  طبع  شعر و  یاری خوش

                                       معاشر دلبری     شیرین   و  ساقی   گلعذاری  خوش

الا   ای    دولتی   طالع   که   قدر   وقت    می‌دانی

                                       گوارا  بادت   این عشرت  که داری  روزگاری خوش

هر آن کس را که  در خاطر ز  عشق دلبری باریست

                                       سپندی گو   بر آتش  نه   که دارد  کار و باری خوش

عروس    طبع   را   زیور   ز   فکر   بکر  می‌بندم

                                       بود  کز دست  ایامم   به دست   افتد   نگاری   خوش

شب  صحبت  غنیمت  دان و   داد   خوشدلی  بستان

                                       که مهتابی دل افروز  است  و طرف  لاله زاری خوش

میی  در   کاسه   چشم   است    ساقی   را   بنامیزد

                                       که مستی   می‌کند با   عقل و  می‌بخشد  خماری خوش

به    غفلت    عمر   شد   حافظ  بیا با  ما به میخانه

که   شنگولان  خوش  باشت   بیاموزند   کاری خوش